LITTLE FOREST WINTER SPRING (2015)
Little Forest: Summer
& Autumn” กลายเป็นหนึ่งในหนังที่ชอบมาก
ไม่ใช่แค่เพราะเมนูอาหารในเรื่องหรือความน่ารัก ไอ ฮาชิโมโตะ เท่านั้น
แต่เพราะมันเป็นหนังที่ทำให้เราสัมผัสได้ถึงอารมณ์ “เหงาๆ”
ได้อย่างสุดใจมาก ท่ามกลางบรรยากาศและวิถีชีวิตแบบ Slow Life
ที่อาจดูเหมือนเป็นชีวิตในอุดมคติ แต่มันเหงาเพราะสุดท้าย “อิชิโกะ” (ไอ ฮาชิโมโตะ) ก็ต้องกินคนเดียว
อยู่คนเดียว และลึกๆ แล้ว เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของ “ป่าเล็กๆ” (ชื่อหมู่บ้าน “โคโมริ”
แปลเป็นภาษาอังกฤษได้ว่า “Little Forest”) แห่งนี้ได้อย่างสนิทใจ
อย่างไรก็ตาม ถึงจะเดินเรื่องเหมือนเดิม แต่ก็เห็นได้ถึงความ “เติบโต” ของอิชิโกะ
ชีวิตของเธอเป็นเหมือนอย่างเกลียวซึ่งมองจากด้านบนอาจเหมือนกันวงกลมที่วนกลับมาที่เดิม
แต่หากลองเปลี่ยนมุมมองมาด้านข้าง ก็จะเห็นว่าทุกครั้งแม้ก้าวมาตรงตำแหน่งเดิม
แต่ก็ไม่ใช่ที่เดิมเสมอไป อาจเป็นจุดเดิมที่เหนือกว่า หรือต่ำกว่าก็ได้ “Little
Forest” ทั้ง 2 ตอน
อาจเป็นหนังที่ทำให้ใครหลายคนหลงรักความเป็น Slow Life แต่หากจะมีอะไรสักอย่างที่หนังเรื่องนี้อยากบอกกับเราก็คงเป็น
“ตอบคำถามตัวเองให้ได้ก่อนว่า อยากจะ Slow Life เพราะชอบในวิถีชีวิตแบบนี้จริงๆ หรืออยากจะ Slow Life แค่เพียงเพราะไม่ชอบ/เบื่อวิถีแบบ Hurry Life กันแน่
เพราะหากเป็นอย่างหลัง Slow Life ก็คงให้ได้แค่ความสุขภายนอกหรือเอาไว้แค่โชว์คนอื่นๆ
เท่านั้น” ณ ตอนนี้ Little Forest ทั้ง
4 ฤดู กลายเป็นหนังเหงาๆ อันดับหนึ่งในใจแล้ว (เฉือน Lost
in Translation ไป) ทั้งที่หนังไม่ได้พูดถึงเรื่องความเหงาโดยตรง
และดูจะเน้นไปที่ความอร่อยของอาหารและความงดงามของทิวทัศน์เสียมากกว่าด้วยซ้ำ
แต่ด้วยบรรยากาศและชีวิตของอิชิโกะ มันถ่ายทอดอารมณ์คนเหงาในป่าเล็กได้มากจริง ๆ
และไม่ใช่แค่รู้สึกเหงา Little Forest ยังทำให้รู้สึกหลงรัก
เข้าใจ เรียนรู้ และก้าวผ่านความเหงาไปด้วยกัน
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น